HET PROCES, DE PRAKTIJK EN DE REVOLUTIONAIRE LIJN

We leven in een land dat met betrekking tot de tactieken van de oligarchie, met betrekking tot de toestand waarin de volksmassa’s zich bevinden, met betrekking tot de internationale omstandigheden, en met betrekking tot onze strijd, de ontwikkelingen elk moment in een grote stroomversnelling kunnen geraken en kunnen veranderen. In een dergelijk land drijven wij de revolutie vooruit en voeren de strategie van de revolutie verder. Noch voor de contrarevolutie, noch voor de revolutie is een dag als de andere, er bestaan geen herhalingen.
Het is duidelijk dat we niet zullen slagen wanneer we het verleden herhalen, wanneer we ons met betrekking tot de zich veranderende omstandigheden alleen oriënteren naar de strijdvormen, tactieken en organisatievormen van het verleden.
De geschiedenis van de revolutionaire beweging begint aan het eind van de jaren ’60. In die jaren begint de THKP-C (Turkse Volksbevrijdingspartij-Front) vormen aan te nemen. Deze geschiedenis als aanpassing van de Marxistisch- Leninistische theorie aan de concrete omstandigheden van ons land, is een rijke geschiedenis. Tot aan de dag van vandaag wordt daar vanuit verschillende richtingen gewerkt. En natuurlijk waren de verschillende vormen van organisatie en strijd geen zich herhalende. Zonder deze processen, de door ons voorgestelde en gebruikte tactieken, de organisatievormen die we toegepast hebben, te begrijpen, is het niet mogelijk om onze geschiedenis en de eigenheid van onze revolutionaire beweging te bevatten. Het is belangrijk deze te kennen.
Maar niet om ze op een grove manier, niet aangepast aan de zich veranderende omstandigheden, te herhalen. Het is niet mogelijk om binnen een revolutionaire strategie ook maar met betrekking tot de meest algemene aangelegenheden sjablonen te gebruiken. Dat geldt zowel voor de regionale arbeid, de arbeid in de stadswijken, alsmede voor de actuele tactieken. Een verantwoordelijke die in zijn arbeid tactieken en politiek probeert toe te passen als ware het een voorgeschreven recept, is veroordeeld tot falen. Vanuit dit standpunt is het leren van onze geschiedenis, het begrijpen van de rijkdom en de beoordeling van de verschillen tussen verleden en heden een belangrijke opdracht gebleven.
Bovendien moeten we aandacht schenken aan concrete zaken. We zouden ons steeds moeten vragen wat momenteel noodzakelijk is en we moeten nieuwe vormen, wegen en methodes ontwikkelen om te voldoen aan de noden van de actuele situatie. Het proces dat leidt van de THKP-C naar Devrimci Sol, en van daar naar de DHKP-C, is voor die strategie een ideale basis en vormt een rijke schat aan ervaring.
Onze partij werd opgericht op 30 maart 1994. Maar onze partij is niet “nieuw” in de politieke arena. Zij vormt de voortzetting van de strijd en is de aanknoping aan de traditie van het 16-jarige Devrimci Sol. In haar worden de tradities en de ervaringen van Devrimci Sol naar een nieuw niveau getild. De geschiedenis van het in 1978 opgerichte Devrimci Sol zelf vormt de erfenis van het Partij-Front en de strijd voor het heroprichten van de partij vanaf 1973.
Natuurlijk begint dit proces met de THKP-C. Ondanks organisatorische onderbrekingen strekt deze geschiedenis zich uit van Mahir (Mahir Cayan, ideoloog en oprichter van de THKP-C, vert.), de THKP-C tot heden in de politieke continuïteit. In deze geschiedenis bestaat continuïteit maar geen herhaling. Onze geschiedenis werd niet abstract, niet van het leven gescheiden, geschreven maar zij is het produkt van een in de praktijk bediscussieerde en een aan de praktijk gemeten theorie. Daarom maakt elke ideologische, organisatorische en militaire stap in ons land de weg naar de revolutie duidelijker en drijft zij de revolutie voort. Een van de belangrijkste conclusies van Mahir Cayan bij het beschrijven van onze weg naar de revolutie is de vaststelling dat het Marxisme-Leninisme geen dogma is, maar een strategie. Dat is een van onze belangrijkste punten bij het onderscheiden van onze weg van revisionistische tradities. In 1973 volgden ook de aanhangers van Mahir, de aanhangers van de THKP-C, deze linie. Zij hebben geprobeerd het Marxisme-Leninisme en de ideologie en strategie van de THKP-C te gebruiken voor de revolutie, al lerende in de revolutie. Onze linie heeft zich sinds 1973 steeds georienteerd aan de praktijk, zich daaraan gemeten en in haar vooruit gepland. Dat is ons onderscheid met andere linksen.
Wat de THKP-C is, wat zij niet is, hoe zijn verdedigd en geïnterpreteerd dient te worden, dat is een van de grondleggende punten van de ideologische uiteenzettingen in een proces dat zich uitstrekt van 1973 tot 1980. Uit de verschillende standpunten in deze uiteenzetting resulteerde het grote aantal groepen dat aanspraak maakte de THKP- C te vertegenwoordigen. Tegenwoordig bestaat dit grote aantal niet meer. Buiten de revolutionaire beweging bestaat er nauwelijks nog een groep die er aanspraak op maakt de THKP-C te vertegenwoordigen en die groepen die er nog wel zijn hebben geen enkele basis in de praktijk. Sommigen hebben zich dermate onderworpen aan de heersende verhoudingen dat zij de naam THKP-C uit hun geschiedenis geschrapt hebben en sommigen zijn in de loop der jaren opgehouden met bestaan. Bij hun respectievelijke mislukken speelde de wijze waarop ze de geschiedenis van de THKP-C geïnterpreteerd hebben, een belangrijke rol. De als rechts in te schatten vertolkers van de THKP-C probeerden eerder de ideologie van de THKP-C achteraf aan te passen aan hun eigen ideologie en zich de strategie van de THKP-C schematisch toe te eigenen. De als links in te schatten vertolkers van de THKP-C reduceerden de THKP-C tot een abstracte strijdideologie op het niveau van het woord en karikaturiseerden aldus de eigenlijke strategie. Deze interpretaties zich noch vanuit de ideologie en strategie van de THKP-C, en noch vanuit het perspectief van het Marxisme-Leninisme revolutionaire praktijken. Zij zijn feitelijk veeleer de vernietiging van de theorie. Uiteindelijk hebben deze groepen zich bij het vernietigen van de theorie van de THKP-C zichzelf steeds meer en meer vernietigd, tot aan het punt dat ze ophielden met bestaan.
Het begrijpen van de THKP-C is niet mogelijk op de weg van subjectieve calculaties en ook niet mogelijk door het woordelijk kopiëren. De enige manier om het erfenis van de THKP-C te aanvaarden ligt in de ontwikkeling van de revolutie. Daarom hadden de jonge kaders van het latere Devrimci Sol ook geen moeilijkheden om de kern te ontdekken van de ideologie van de THKP-C.
Deze kern bestond ook vanuit het perspectief van Devrimci Sol steeds uit de bestaande strijd en haar voortzetting en verdere ontwikkeling.
Dat is het fundamentele verschil met de daarvan links en rechts staande vertolkers van de THKP-C. De verbinding tussen de THKP-C en Devrimci Sol is niet verklaarbaar als een simpel feit van overeenkomsten in ideologie en theorie. De eenheid van Devrimci Sol en de THKP-C komt tot uitdrukking in haar ideologie, haar praktijk en haar politiek. En zij wordt in het bijzonder zichtbaar in het waarnemen van de verantwoordelijkheid tegenover ons volk, tegenover de volkeren in de wereld, in haar opoffering, vastberadenheid, het bewustzijn van de eigen kracht en de wil om, zonodig, het eigen leven te geven.(Dursun Karatas, Congresbericht van de DHKP-C, pag.3)

WAT IS DE THKP-C? ONS ANTWOORD: DAT IS DE LIJN DIE ONS ONDERSCHEIDT VAN DE ANDEREN

Het antwoord op de vraag wat de THKP-C is, is ons eerste kenmerk. Onze deelname in de politieke arena in ’73/’74 en de oprichting en leiding van Devrimci Sol in die tijd zijn gebaseerd op de verdediging van,en de verbinding met de THKP-C. Onze kaders waren onervaren en het waren er onvoldoende, maar innerlijk waren zij verbonden met de traditie van de THKP-C.
Feitelijk beheerste na de nederlaag van 1972 in eerste instantie een algemeen loochenen de politieke arena. Aan de leiding stonden zij die het sterkst de ideologie en praktijk van de THKP-C hadden aangevallen, de achtergeblevenen van de organisatie van de THKP-C. Dit loochenen vormde de tegenhanger van hun angst en ontmoediging. En dat terwijl de situatie onder het volk en vooral onder de jongeren niet zo was als zij dachten. Terwijl in de ogen van de oude kaders de THKP-C begraven werd bij het bloedbad in Kizildere, leefde zij in werkelijkheid voort in het volk. Toen dat zichtbaar werd, veranderden de verklaringen van de ouderen. Hoe openlijker het potentieel tevoorschijn kwam, des te meer werden zij tot de erfgenamen en vertegenwoordigers van de THKP-C.
Er bestonden twee soorten van vertegenwoordigers van de THKP-C. Het ene deel vertegenwoordigde het Partij-Front quasi gedwongenerwijze om het aanwezige potentieel aan zich te kunnen binden. Hun ware opvattingen werden indirect geuit en men wachtte op een gunstiger tijdstip. Het andere deel bestond uit de jonge militante kaders die de THKP-C vertegenwoordigden op basis van de strijd. Daartussen waren er vele “ouden”, zeer vele “autoriteiten”. Maar de meetstok van de jongeren was eenvoudig. Enerzijds keken zij naar de strijd van Mahir en anderzijds naar de uitlatingen en praktijk van de “oude beroemdheden” en hun nieuwe daden. De jongeren leerden uit het gedrag van de loochenaars hoe de relatie tussen theorie en praktijk zou moeten zijn. Vanaf dat moment zouden zij de relatie tussen theorie en het leven in hun eigen praktijk ontwarren. Vanuit dat perspectief bestond de vraag in eerste instantie niet uit het verdedigen of niet verdedigen van het Partij-Front. De vraag was hoe de ideologie van het Partij-Front in praktijk moest worden verwezenlijkt in het Turkije van 1974.
De eerste splitsing na 1974 vond plaats na de vraag van het vertegenwoordigen of niet vertegenwoordigen van de THKP-C. De eigenlijke tweede splitsing vond plaats aan de hand van de vraag hoe de strijd zou moeten worden voortgezet vanuit het perspectief van de THKP-C. Dat was de vraag voor de eigenlijke vertegenwoordigers van de THKP-C. Vanaf 1974 heeft de revolutionaire beweging haar ankers in deze vraag. Vanuit dit vraagstuk heeft zij zich ontwikkeld. Haar arbeid vond plaats in de praktijk, er werd gewerkt aan alle ontwikkelingen en de noden van de situatie werden erkend en verwerkt. Dat was de verdediging van het Partij-Front binnen de strijd.
Hier waren de wegen van hen en degenen die de traditie van de THKP-C voor zichzelf verloochenden al gescheiden wegen. Maar ook onder degenen die zichzelf aan de zijde van het Front zagen bestonden er verschillen in de beoordeling van het verleden, de nederlaag van de THKP-C en over de inschatting van de actuele situatie. In deze situatie betekende elke ondernomen kleine of grote stap in het kader van het Partij-Front een nieuwe discussie en een nieuwe splitsing.
Het eigenlijke potentieel van de THKP-C lag in de jeugd en deze jeugd was ongeorganiseerd. Deze ongeorganiseerdheid vormde aangezien de toenemende georganiseerde fascistische aanvallen een probleem. De organisatie van de jeugd, hun antwoord en de kwaliteit van dat antwoord op de fascistische aanvallen ontwikkelde zich in het kader van het proces van verdediging van de THKP-C en temidden van de splitsingen.
De jonge vertegenwoordigers van het Partij-Front waren geen “theoretici”, zij waren noch de “ouden” uit de THKP-C, noch haar “specialisten”.
Maar door hun verbondenheid met het volk en de revolutie, met hun geestdrift en militante praktijk hebben ze getoond dat de erfenis en de ideologie van de THKP-C nog niet verloren was gegaan. Zij vormden de barricades tegen het loochenen van de tradities van de THKP-C, de ontmoediging en de onbestendigheid. Dat was hun eerste opdracht in hun organisatie en ze hebben deze in hoge mate succesvol uitgevoerd. De basis van deze succesvolle uitvoering werd gevormd door hun verbondenheid met het volk, hun geestdrift en hun militante praktijk, ondanks de “autoriteit” van de loochenaars en de onstandvastigen. Dat was het zeker ook wat hun steeds nader bracht tot de ideologie van de THKP-C.
In de loop van de tijd werden de ontwikkelingen duidelijk en het bleek wat en hoeveel de THKP-C vertegenwoordigers van verschillende kringen verdedigden.
Het belangrijkste was echter dat de jonge kaders en leiders ervaring opdeden binnen de strijd. Het heroprichten van de partij vormde de gemeenschappelijke droom van de THKP-C sympathisanten en iedereen sprak dit als doel uit.

HOE ZOU HET PROCES VAN DE PARTIJSTICHTING MOETEN LOPEN EN WAT VOOR EEN PARTIJ MOEST ER WORDEN OPGERICHT?

In het voortschrijdende proces werd de THKP-C meestal beoordeeld op deze twee vragen. Bij de meeste antwoorden werd de Marxistische methode, de dialectische geschiedsopvatting, verdraaid toegepast op de vraagstellingen. De verschillende fracties van de loochenaars probeerden de geschiedenis van het Partij-Front, haar praktijk, de politieke resultaten die werden behaald door de strijd, te verdraaien met het oog op het rechtvaardigen van de eigen daden. Het was niet hun intentie om in werkelijkheid te leren van de THKP-C of om conclusies te trekken uit diens historische ervaring.
De rechts staande vertolkers van de THKP-C zagen de taak niet op het gebied van de gewapende strijd, zij bekritiseerden dat de THKP-C geïsoleerd zou zijn geweest van de massa’s. Zij probeerden aldus hun eis van het opbouwen van een massa-organisatie kracht bij te zetten die zich binnen het kader van het systeem zou moeten inzetten voor veranderingen.
Omdat zij in het vermeende ontbreken van een verankering in de massa’s de reden voor de nederlaag zagen, was het vanuit hun standpunt niet meer dan logisch om de “organisatie van de massa” als meest dringende taak te beschouwen. Deze linie, die zich concretiseerde in Devrimci Yol, zag de THKP-C eigenlijk niet als een partij. Het is ook niet duidelijk of zij haar wel tot een partij wilden maken. Daarom bleef het proces van partijvorming binnen Devrimci Yol ook steeds een niet geconcretiseerd doel.
De links staande vertolkers van het Partij-Front volgden dezelfde methode bij het evalueren van het verleden. In hun opvatting lag de fout die leidde tot de nederlaag van de THKP-C in de ontmaskering van haar structuren. Dit militaire euvel zou moeten worden verholpen door zich in de toekomst te onthouden van alle massa-arbeid en een volledige concentratie op het scholen van militaire kaders. Op deze wijze ontstonden de “appartement revolutionairen”. Zij zagen natuurlijk ook niet het probleem van partijvorming. In hun opvatting werd de strijd daar voortgezet waar hij opgehouden was.
De vertolkers van links en rechts waren het onderling eens bij hun afwijzing van een proces van partijvorming. We zouden nu moeten kijken naar de traditie van de THKP-C en het huidige proces.
Eigenlijk was het proces van partijvorming van de THKP-C het proces van het verduidelijken van de weg van de revolutie in Turkije. De militante aanval in praktijk op de fascisten diende samen te gaan met ideologische theorievorming. En de praktijk toonde aan dat het zwaartepunt van de strijd in die tijd bij de legale arbeid lag.
Wij konden het proces tot partijvorming niet op eenzelfde manier meemaken. Vooral bestond het eigenlijke probleem voor ons niet meer uit het verduidelijken van de weg naar de revolutie in Turkije. De praktijk had zich uitgebreid en het proces was complexer geworden. Op alle gebieden van het leven bedreigde de fascistische terreur het leven van het volk. De taak om een partij te vormen, kon niet los worden gezien van de antifascistische strijd. Het proces van partijvorming kon niet buiten de klassenstrijd en de praktijk plaatsvinden.
Het voornaamste probleem in dit proces, overgaand naar de jaren ’76/’77, vormde de poging om het proces van partijwording los te krijgen uit zijn onzekerheid. Het doel van partijvorming moest bevrijd worden van zijn spontaniteit, het moest een vast gedefinieerd doel worden. De revolutionaire kaders, die toch al de hele last van het proces in deze richting op hun schouders droegen, begonnen verschillende kringen sterker in deze richting te duwen.
In hun ogen mocht er in dit hele proces geen tijd worden verspild en kon men niet langer wachten..
Er werden verschillende organisatievormen opgebouwd en er doken nieuwe betrekkingen, politieke houdingen, en strijd- en aktievormen op. Zo ontstond er in deze tijd bijvoorbeeld de traditie om de gevallenen in het bloedbad van Kizildere op 30 maart 1971 te herdenken. Dat vormde een belangrijke stap bij het verduidelijken van de verdere weg van de revolutie. Er werd overal gevochten tegen de fascisten en er werd gezorgd voor een graad van organisatie die revolutionaire militante acties tegen de fascisten mogelijk maakte.
In deze tijd vond bijvoorbeeld het verzet in Kocamustafapasa/ Istanboel plaats en daarmee vatten het straatgevecht en de revolutionaire strijd met de tijd voet in de steden.
De ouden hadden part nog deel aan deze ontwikkelingen, de meesten moesten zelf doorgezet worden tegen hun wil. De nieuwe kaders, die de THKP-C verdedigden, die begonnen waren om zelf ervaring op te doen, herhaalden in bijna geen van hun praktijken de oude praktijken. De praktijk en de theorie van het Partij-Front toonde hen de weg van hun eigen concretisering waarvoor ze al hun creatieve vermogen inzetten.

DE WOORDEN EN DE KERN VAN DE THEORIE

Vanaf een bepaald moment in de ontwikkeling was duidelijk dat met verschillende kringen waarmee we tot dan toe hadden samengewerkt, het doel van partijvorming niet kon worden bereikt. De “geheime” loochenaars waren niet de leiders van degenen die op weg waren naar een partij, zij waren eerder hun ketens. Een nieuwe splitsing was onvermijdelijk. Het was de revolutionaire leidende kaders nu duidelijk hoe de THKP-C opnieuw opgericht diende te worden en hoe dit perspectief in praktijk gerealiseerd diende te worden. De kern van de linie van de THKP-C werd gevormd door de “Politiek-Militaire Strijdstrategie” (PASS). Dat betekende dat een organisatie die de THKP-C verte- genwoordigde en de partij opnieuw wilde oprichten, zich diende te organiseren aan de hand van de gewapende strijd en dat deze strijd in het proces van partijvorming bezien moest worden vanuit het perspectief van de PASS.
Met de oprichting van Devrimci Sol in 1978 nam het doel van het Partij-Front opnieuw vorm aan en de gewapende strijd breidde zich uit. Nu begon eindelijk het proces dat verbonden is met de naam Devrimci Sol.
Zij zal onze revolutie vele belangrijke bladzijden schenken en maakt de bevrijdingsstrijd van onze volkeren opnieuw het wapen van het Partij-Front toegankelijk.
Het proces dat zich sinds de jaren ’70 ontwikkelt, kent een onveranderde revolutiestrategie. De sociale en economische omstandigheden in ons land zijn zich sindsdien niet dusdanig veranderd, dat een verandering van deze strategie noodzakelijk zou zijn. Maar binnen deze strategie hebben de tactieken zich veranderd. Dat was noodzakelijk.
Sinds ’74 is de civiel-fascistische terreur een onmiskenbaar feit. Deze vormde een van de belangrijkste hindernissen voor het organiseren van de massa’s. Daarom was duidelijk wat er diende te gebeuren. De taak om een partij te worden en kaders te vormen kan alleen binnen deze praktijk vervuld worden.
Met de oprichting van Devrimci Sol in 1978 vormden we de “Gewapende Strijdeenheden tegen de Fascistische Terreur” (FTKSME). Deze bestonden niet bij Mahir, in de THKP-C. Maar moesten we ons dan niet verdedigen tegen de fascistische terreur, alleen omdat deze eenheden niet bij Mahir hadden bestaan? Het antwoord op deze vraag lag zeker in het midden tussen de uitersten. Links was destijds echter bij de interpretatie van de THKP-C en haar theorie dermate kortzichtig dat zelfs op dit gebied meningsverschillen bestonden. Daarom beklemtoonden we bij het inbrengen van het concept van de FTKSME dat we ermee rekenden beschuldigd te worden van afwijking door de “harde” vertegenwoordigers van de THKP-C. En inderdaad kregen we te horen: “Zie, hun maskers zijn gevallen. Een dergelijke organisatie bestond bij Mahir Cayan helemaal niet”. (De THKP-C en de twee afwijkingen, pag. 68)
Een revolutionaire beweging moet op dit punt zeer open en duidelijk zijn. Zeker, de weg van ons land naar de revolutie wordt verlicht door de universele theorie van het Marxisme-Leninisme, de ervaringen van de revoluties in de wereld en de strategie en tactieken van de leiders van deze revoluties. Maar op het punt dat dit alles niet voldoende is om een concreet hindernis te overwinnen dat voor ons opduikt, is het vergeefs om te proberen het leven aan te passen aan de theorie. Een politieke beweging die op dit punt de revolutie wil voortdrijven zal de nieuwe omstandigheden opheffen en de tactieken ontwikkelen en realiseren waar het proces behoefte aan heeft.
Er is geen andere weg. Daarbij is het de vraag of de nieuwe tactieken en organisatievormen zijn aangepast aan de actuele behoeften, of zij de revolutie vooruit helpen, en niet of ze in deze of gene revolutie door deze of gene leiding werden toegepast. We zouden ook kunnen proberen om iets te toe te passen wat door een of andere leider in een revolutie in een of ander land werd toegepast. Maar wanneer de gekozen methode niet overeenkomt met de concrete situatie van een land en de omstandigheden van haar revolutie, dan zal zij mislukken.

DE STRATEGIE, TACTIEKEN, ORGANISATIE- EN STRIJDVORMEN: ALLES VOOR DE REVOLUTIE!

“We hebben ons een weg gemaakt om in Turkije voor deze wereld een revolutie uit te voeren”. Deze eenvoudige woorden van Mahir zijn de eigenlijke as van een revolutionaire koers. Wanneer deze as van plaats veranderd, dan zal van veel onbekend zijn wat en hoe het gedaan moet worden.
Wij maken daar indrukwekkende voorbeelden van mee. De legale partijdiscussies die in bepaalde kringen wordt gevoerd zijn daar een voorbeeld van. We kijken toe en zien dat ze om de rechtvaardigheid en juistheid van een legale partij te verklaren, in tientallen bladzijden de strijd in Rusland in 1905 en 1912 analyseren. En wanneer er geen voorwoorden en slotwoorden zouden zijn, dan zou het niet eenvoudig zijn om uit te vinden of deze partij zich in Turkije actief was of in Rusland. Wanneer men een tekst van hen over de tactiek van de guerrillastrijd leest, dan is het niet duidelijk of deze strijd in hun land gevoerd wordt of in Peru. De tactiek, de leuzen, alles is uit Peru overgenomen. Maar hoe meesterlijk ze het ook mogen voorstellen, noch hun leuzen, noch hun tactieken zijn overeenkomstig de praktijk.
Wanneer men de analyses en voorstellen leest van een andere kring van legale partijstichters, dan hoort men dat men zich dient te richten tot de massa’s, dat links versterkt dient te worden tegen rechts. Leuk en aardig, maar ze blijven het antwoord op de vraag schuldig waarom zij de massa’s tegenover rechts willen vergroten, welke grenzen er worden getrokken tussen links en rechts. Daar geven ze geen antwoord op, want in deze kwestie revolutionair zijn of reformist, dat is het antwoord.
De obstakels die de oligarchie in de weg legt van de revolutie en de politieke en militaire manoeuvres die zij toepassen zijn zeer verschillend. De opdracht luidt om tactieken, strijd- en organisatievormen te ontwikkelen die deze politieke en militaire obstakels onwerkzaam maken. Het doel is het maken van de revolutie. Daarbij bestaat er geen dwang om een of ander patroon te gebruiken. Integendeel, elke revolutie stroomt in haar eigen bedding en vormt haar eigen patronen.
Dat bedoelden we toen we zeiden dat de strijd niet aan de hand van recepten kan worden gevoerd.
“De problemen van de revolutie en de strijd zijn zo omvangrijk en variabel dat ze in geen enkel schema, geen programma en geen enkele tactiek passen. Programma’s, organisatie, statuten, tactieken, nieuwe arbeidsvormen, nieuwe politieken, bijna alles dient ter versnelling van de revolutie, dient ter overwinning van obstakels, dient ter voortdrijving van de revolutie. Een organisatie die de volksmassa’s zal leiden en ze tot de revolutie zal brengen, moet zich kunnen vernieuwen. Zij zou indien nodig haar organisatievorm als verouderd moeten kunnen afleggen wanneer zij ziet dat daarmee geen nieuwe wegen uit doodlopende steegjes en files kunnen worden ontwikkeld, dat ze daarmee de strijd van de massa’s niet kan verhogen. De basis van het bestaan voor de organisatievormen, programma’s, statu- ten en politieke tactieken zijn de noden van de strijd en de oorlog.”(Dursun Karatas, pag. 140)
Omdat we het probleem op deze wijze benaderen, kon links de revolutionaire beweging, hoewel zij dat graag wilde, niet afdoen met een van de bekende stempels. De revolutionaire beweging heeft hen met een theorie en praktijk geconfronteerd die zij noch met de betiteling “clandestien”, noch met het attribuut “reformistisch” kunnen voorzien. Zij kunnen ons niet zwart maken als los van de massa’s, niet als degenen die achter de massa’s aanhollen. Rechtse afwijkingen, linkse afwijkingen, geen enkele benaming past op onze theorie en praktijk.
Natuurlijk hebben ze in de loop van de tijd geprobeerd om ons verschillende zaken aan te hangen. Maar steeds in verband met een of andere gebeurtenis, met de een of andere actie. Maar op deze punten konden ze onze linie niet attaqueren. Want onze linie was niet inpasbaar in een door hen gebruikt patroon.
Wij nemen deel aan zowel de economisch-democratische strijd, als aan de gewapende strijd. Aan de legaliteit en de illegaliteit. In de sloppenwijken, onder de jeugd, in de arbeidersklasse. De organisatie- en strijdvormen in deze gebieden hebben zich veranderd conform de omstandigheden, van de economisch- democratische aktievormen tot aan de militaire acties an organisaties vertonen zij een grote variatie. De niveaus die de strijd van de Gewapende Revolutionaire Eenheden (SDB’s) heeft doorlopen, de ruggegraat van onze militaire organisatie in de loop van het proces sinds ’79, vormen een voorbeeld van de rijkdom van deze theorie en praktijk, van het vermogen om zich te kunnen vernieuwen, zonder te verstarren in theorie en tactiek.
De eerste SDB’s waren zeer beperkt georganiseerd. De gewenste eigenschappen waren die van de “kaders die vertrouwd zijn met alle arbeidsgebieden en die direct in een van die gebieden werken”. Kortom, ze zouden in principe moeten worden gevormd uit leidende kaders van bestaande eenheden. Zij werden onafhankelijk van hun arbeidsgebieden organisatoren van een praktijk die zich oriënteerde naar de centrale politieke doelen. En met deze eigenschappen vervulden zij in de loop van ’79 en ’80 belangrijke functies.
In de jaren ’87-’90, na de lange jaren van de junta, werden de SDB’s geherstructureerd toen een aanval werd voorbereid die zich vooral baseerde op de op het legale gebied geboekte vooruitgang. In deze tijd werden in de SDB’s niet alleen zoals vroeger de “voorste kaders” ingezet, maar ook aanhangers en leden die beschikten over bepaalde eigenschappen. Conform de vereisten, de omstandigheden van de tijd waren zij niet vertrouwd met een bepaald arbeidsterrein.
Met de oprichting van de DHKP-C werden de SDB’s op basis van de gewonnen ervaringen, uit de ervaringen van de gewapende strijd en de concretisering van ons perspectief van de vorming van een volksleger en op basis van de actuele situatie van de strijd omgevormd tot Gewapende Propaganda Eenheden (SPB). De FTKSME’s hadden de antifascistische strijd van de jaren ’79 en ’80 gedragen. Zij waren de organisatie van de verschillende arbeidsterreinen die de “economisch-democratische, politieke, ideologische en militaire problemen wilden sturen en oplossen op basis van revolutionair geweld”. Ondanks de vorming van verschillende organisatievormen na 1980 gebruikten we deze vorm van organisatie niet meer. In de jaren ’90 vormden de milities de basis voor de militaire organisatie van de arbeidsterreinen. Zij lijken in menig opzicht op de milities van de FTKSME’s, zijn echter in veel opzichten ook verschillend van hen.
Kort gezegd, het eigenlijke doel is de schepping van het guerrilla-leger, het volksleger. Alle militaire organisaties die op een bepaald moment worden gevormd moeten zich laten meten aan de hand van twee criteria. Het eerste is het voldoen aan de actuele vereisten van de strijd.
Het tweede is het overnemen van functies die de strijd, het doel van het volksleger en de volksmacht, naderbij brengen. Alle organisatievormen zijn mogelijk die de toestand waarin de massa’s zich bevinden veranderen conform deze criteria. Een revolutionaire beweging en diens verantwoordelijken, kaders en strijders, moeten de vele vormen van organisatie ontwikkelen die de omstandigheden van elk arbeidsterrein, de verschillende delen van het volk, weerspiegelen. Wanneer dat niet lukt, dan zal de ontwikkeling vertragen of zelfs worden gestopt.
De kern van de theorie van de creativiteit is de realiteit van ons land en ons volk.
Bij het betrachten van het gehele proces wordt duidelijk dat veel van het oprichten van de partij en het proces van partijwording tot aan de gebruikte tactieken, organisatie- en
strijdvormen bij de THKP-C anders is als bij Devrimci Sol, bij Devrimci Sol anders als bij de DHKP-C. Veranderingen en verschillen zullen er ook in de toekomst zijn.
Maar de verschillen hebben desondanks een gemeenschappelijke kern. Alle verschillende tactieken, organisatie- en strijdvormen zijn steeds conform de eisen en noden van de heersende situatie. Ze hebben ons binnen de concrete situatie nader gebracht tot onze doelen op korte en lange termijn.
Voor het gebruik van sjablonen maken de heersende omstandigheden in een land geen verschil. De gebruikers van sjablonen steken bijvoorbeeld onder de omstandigheden van een toenemende fascistische terreur hun hoofden niet uit de vakbonden naar de straat uit. Of wanneer de staatsterreur in al zijn gruwelijkheid op gang komt, dan zwermen zij van de barricadestrijd waarvan men niet weet wie en hoe deze strijd van nut is. Zij doen echter niet de kleinste stap om deze barricadestrijd te organiseren, maar herhalen onvermoeibaar hun woorden.
Wat degenen die deze of gene revolutiestrategie, tactiek of strijdvorm van een land als sjabloon overnemen, niet willen zien, is dat hun “sjabloon” eigenlijk een voorbeeld van de creativiteit, een perfect voorbeeld van het toepassen van het Marxisme-Leninisme aan de omstandigheden van een land is.
De revolutie van de Sovjets, de revolutie in China, Cuba, Bulgarije, Albanië en Peru worden als sjablonen gebruikt. Maar geen van deze revoluties is gelijk aan de andere. Zij hebben zich allen ontwikkeld in bijzondere, hun specifieke omstandigheden. Allen waren succesvol dankzij een juiste en creatieve vorm van toepassing van het Marxisme- Leninisme in de desbetreffende landen. In de realiteit maakt het gebruik van sjablonen het wapen van het Marxisme- Leninsme bot.
Over een van de revoluties die als sjablonen worden gebruikt, de Chinese revolutie, zegt haar leider Mao: “De grootte van de kracht van het Marxisme-Leninisme ontstaat door de vereniging van de concrete revolutionaire praktijk van alle landen. Het probleem van de Communistische Partij van China is het om de ervaring, de theorie van het Marxisme-Leninisme toe te passen op de concrete omstandigheden in China… Voor de Chinese communisten zal het gepraat over het Marxisme zonder het betrachten van de omstandigheden in China een abstract Marxisme, een in het niets voerend Marxisme zijn. Het na-apen zou moeten worden afgeschaft, van het lege zingen van melodieën zou moeten worden afgezien en het dogmatisme zou verworpen moeten worden. Op die plaats zou de nieuwe en levendige Chinese wijze, de wijze van het gewone volk van China moeten worden gezet” (Mao, Geselecteerde Werken, Deel II, pag. 217)
Elders zegt Mao het volgende: “Zodra de universele realiteit van het Marxisme-Leninisme zich verbond met de concrete praktijk van de revolutie in China, kreeg de revolutie in China een geheel nieuw aanzien.”(Mao, ibid, pag. 21)
Dat is de kern van alle discussies rond dit punt. En vanuit het perspectief van de revolutie in Turkije is het net zo. Juist hier heeft de THKP-C een nieuw tijdperk geopend. In de THKP-C verbond het Marxisme-Leninisme zich met de concrete realiteit in Turkije en er begon een nieuwe periode van de revolutie in Turkije.

HET DOGMATISME EN DE CREATIVITEIT

De FTKSME’s, de SDB’s, de milities, de strijd- en verdedigingscomité’s tegen het fascisme, de volksraden, de volkscomité’s, de partijcellen… De vakbonden, de arbeiderscomité’s, de arbeidersraden, de Revolutionaire Arbeidersbeweging…
De studentenverenigingen, de regionale en centrale verenigingen, de Revolutionaire Jeugd… De organisaties van ambtenaren, de families, de handwerkers, de advocaten, de architecten, de ingenieurs… we wisselen de categorie… De hongerstakingen, de protesten door ironisch handengeklap, door menselijke ketens, bezettingen, barricades, persverklaringen, revolutionair geweld, bestraffingen, boycots…
Nog een andere categorie…
Legaal, illegaal, semi-legaal, massaal, kadermatig… En nog een andere categorie… De strijd om de economische, academische, democratische rechten, de strijd om de hervormingen, de strijd om de revolutie, de strijd tegen het fascisme, verdediging, vergelding, het vernietigen van fascistische centra… Deze lijst is de uitdrukking van de rijkdom aan organisatie- en strijdvormen en ze zou nog uitgebreid kunnen worden met vele voorbeelden.
Tegenover het eenzijdige links dat zich in de legaliteit bevindt, maar niet in de illegaliteit, dat zich bekent tot de massabeweging maar niet tot het revolutionaire geweld, dat neerziet op ironisch handengeklap maar zich ook verre houdt van de barricades, de illegale strijd van de massa’s scheidt en haar ook niet organiseerd… Een van de eigenschappen van de revolutionaire beweging is het om de verschillende vormen te verenigen, in tegenstelling tot deze linksen. Bij het verenigen van deze vormen bestaat er een probleem: de beweging te beschermen tegen afwijkingen, een vertroebeling van het doel te verhinderen, het verhinderen van splitsingen. Dat moet worden gedaan door bij elke strijd- en organisatievorm niet uit het oog te verliezen wat hoofd- en nevenzaak is.
Wanneer men de hoofdzaak uit het oog verliest zal deze rijkdom zijn waarde verliezen, zal de situatie omslaan, zodat men niet meer weet wat waarom gedaan wordt.
We zouden moeten volharden in het hoofdzakelijke, op dit punt zouden we moeten blijven staan op onze linie. Bij alle tactieken, strijd- en organisatievormen die het principiële dienen zouden we de rijkdom moeten tonen die onze creativiteit tot het uiterste drijft. En we moeten de methodes vinden die de nevenzaken onderschikken aan het hoofdzakelijke.
Wanneer het verschil tussen het hoofdzakelijke en het nevenzakelijke uit de ogen wordt verloren, dan raken theorie en praktijk doorelkaar. Hedentendage zijn er tientallen groepen binnen links in Turkije die, terwijl ze niet moe worden om elke dag een nieuw centrum voor hun strategie te kiezen, ons verwijten dat we ons dogmatisch gedragen. Het is juist dat men dogmatisch moet worden. Wat we onder “niet dogmatisch worden” verstaan is de Marxistisch- Leninistische theorie niet te laten verstarren, is de toepassing van de Marxistisch-Leninistische theorie op de concrete omstandigheden van ons land; een initiatief dat de ontwikkelingen beoordeelt vanuit het zicht van de actuele en periodieke behoeften van de strijd.
Maar uit talloze voorbeelden weten we dat achter elke poging van hen om ons te zeggen dat we dogmatisch moeten zijn, geen voorbeeld zit voor het toepassen van het Marxisme-Leninisme op de concrete situatie, maar dat er een stap volgt om zich te distantiëren van het Marxisme-Leninisme.
Nee, op dat punt zijn we dogmatisch. Bij het verdedigen van de belangen van het volk en de revolutie, de universele theses van het Marxisme-Leninisme en de waarden van het socialisme, moeten we dogmatisch zijn. Wanneer we op dat punt niet “dogmatisch” zouden zijn, welke strijd zouden de organisatie-en strijdvormen, de verschillende tactieken, dan moeten dienen?
Zo werd bijvoorbeeld de linie van het loochenen van begin af aan mede opgebouwd door leden van Devrimci Yol met de redenatie: “We zouden niet dogmatisch moeten zijn”. Tenslotte maakten ze hun loochenen tot theorie door te stellen dat Devrimci Yol de THKP-C zou hebben “ingehaald”. Waar zij met hun inhalen en het ondogmatisch zijn uiteindelijk terecht zijn gekomen, is bekend!
Zoals we vanaf het begin af aan zeiden: “Geen enkele organisatie ontwikkelt zich het na-apen van een andere organisatie. Ook wanneer zij zichzelf na-aapt zal zij onvermijdelijk pas op de plaats maken”. En met deze visie is het ons onmogelijk om de organisatie- en oprichtingsvorm van de THKP-C van 1970 over te dragen naar de jaren ’80, ’90 van Turkije en wanneer we dat toch zouden doen, dan zou deze partij in de jaren ’90 in Turkije niet de functies van de THKP-C in de jaren ’70 kunnen vervullen.
Dus moet een partij die in de jaren ’80 of ’90 opgericht wordt wel de THKP-C inhalen.
Op deze plaats toont het opportunisme, het reformisme, de rechtse oriëntatie haar gezicht. Zij verstaan onder “inhalen” het loochenen, het ontkennen. De THKP-C “inhalen” in revolutionaire zin betekent echter haar revolutionaire kern, de grondleggende elementen van haar ideologie te nemen en deze te verrijken onder de omstandigheden van het zich verder ontwikkelende proces in zijn theorie en praktijk.
Op een dergelijk punt heeft de DHKP-C zich als partij opgericht.
De THKP-C was de verbondenheid met het volk, de revolutie. Devrimci Sol heeft zich daarmee geïdentificeerd. De THKP-C was de continuïteit in de gewapende strijd. Devrimci Sol werd de naam en de continuïteit van de antifascistische strijd van de jaren ’80 tot aan de aanval in de jaren ’90 en tot aan vandaag. De THKP-C was het verzet tegen de junta. Devrimci Sol werd het symbool van de strijd en het verzet tegen de junta. In zij heeft in de loop van haar ontwikkeling tot de DHKP-C deze strijd uitgebreid en verbreed. Zij heeft nieuwe tradities toegevoegd aan die van de THKP-C.
Bij de talloze tactieken van de kort durende strijdperiode van de THKP-C, de strijd die deze niet wist te verwezenlijken, werden nieuwe gevoegd en de revolutie werd daarmee verrijkt. Zij heeft de strijd van de THKP-C in de strijd tegen opportunisme, revisionisme en de bourgeoisie uitgebreid. Dat is hetgeen wij verstaan onder “inhalen” en de DHKP-C heeft met deze eigenschappen haar plaats als een partij, die de THKP-C heeft “ingehaald”, ingenomen.
De aanpassing van het Marxisme-Leninisme aan de concrete omstandigheden van het land vormt de sleutel tot succes voor een revolutionaire beweging van het voortdrijven van concrete doelen in het desbetreffende land die het doel van de revolutie bereikbaar maken.
Degenen die dat niet konden hebben zich op grond van hun onvaste tactiek afgekeerd van de doelstellingen van de revolutie en de volksmacht. In de strijd om de revolutie en de volksmacht hebben sjablonen in strategisch opzicht en de recepten in tactisch opzicht geen plaats